Ревность...

     Месяц назад жена попала в больницу на сохранение. Дома я остался с двухлетним сыном Ваней. Сначала думал, что не справлюсь - столько надо было знать: когда и чем покормить, как уложить спать, во что одеть. Кроме этого надо было еще как-то держать дом в порядке и стирать белье. Да, в будние дни мне помогала моя теща, которая брала на себя значительную часть работы, но сделать все она просто физически не успевала.

Мне сорамна...

        У маёй сям'і бацька часта скардзіўся, што мы - беларусы, а не размаўляем на сваёй роднай мове, што у нас такая багатая гісторыя, а з-за ўплыву нашых суседзяў мы зусім згубілі сябе.

       Трэба адзначыць, што з самага дзяцінства у нашай сям'і амаль заўседы гучала толькі руская мова. І толькі на святы, калі усе збіраліся разам, да нас прыходзілі госці, мы любілі спяваць нашы родныя песні. Было іх няшмат, але лічу, што ўжо і гэта добра. Мае бацькі заўсёды прытрымліваліся нацыялістычных поглядаў, а калі да іх папала кніга Анатолія Тараса "История имперских отношений: Беларусы и русские. 1772-1991 гг." і яшчэ другія аналагічныя, іх пазіцыя стала яшчэ больш упэўненнай. І ўжо калі была магчымасць бацька заўсёды рассказваў пра гэтую кнігу і пра тое, што ў ёй паведамляецца. Гутарыў нават з малазнаёмымі людзьмі, якія прыходзілі да яго па працы.